Aung San

ေက်ာင္းသားဘ၀
=========

ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္ဘခင္ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ အမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘခင္သည္ ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာတျပည္လံုး တတိယစြဲခဲ့ေလသည္...။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုအားလံုးလည္း ဥာဏ္ေကာင္း ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယအစ္ကိုႀကီး ကား စာသင္အထူးပ်င္းလွ၍ အျခားညီအစ္ကို မ်ားကဲ့သို႔ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ပညာ မတတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ား၊ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုမ်ား၊ ဦးေလးမ်ား မွာ မိမိတို႔ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းစာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်က် ေအာင္ျမင္ၾကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မိဘမ်ားသည္ ပညာကိုလည္း အထူးလိုလားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကုိ မ်ားကို ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွစ၍ ေက်ာင္းထားခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သာ အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ အလိုလိုက္ကာထားသျဖင့္ အသက္၈ႏွစ္ေရာက္မွသာလွ်င္ ေက်ာင္းစ ေနရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနလာရင္း ေျပာျပရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္ အစ္ကို ကိုေအာင္သန္း အား ျမန္မာ ၆တန္းတြင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ ၈ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္း တြင္ မေနရေသးေခ်။ ရွင္ျပဳအခမ္းအနားျဖင့္ ကိုေအာင္းသန္းတုိ႔ ရွင္ေလာငး္ဆင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ရွင္ေလာင္းဆင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေလာင္းျဖစ္ခ်င္သျဖင္႔ မိခင္အား ပူဆာ ေလသည္။ ထုိအခါ မိခင္က ရွင္ေလာင္းလုပ္တဲ့ သူသည္ စာတတ္မွ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပသျဖင့္ ေက်ာင္းေန ပါေတာ့မည္ ဟု ဂတိေပးကာ ထုိတြင္မွ ေက်ာင္းစေန ျဖစ္ေလသည္။

တန္းေက်ာ္တက္ခဲ့ရျပန္သျဖင့္ ေလးႏွစ္ႏွင့္ ၁၀တန္း ေအာင္ျငမ္သည္။ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာသတၱမတန္း စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာတျပည္လံုး န၀မ စြဲခဲ့၍ အထက္တန္း စေကာလားရွစ္ ရခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းမ်ား တြင္ ပဌမစြဲခဲ့၍ ဦးေရႊခုိဆု ကို ရရွိခဲ့ၿပီးသည္ေနာက္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၆ႏွစ္ခြဲမွ် ေနခဲ့ သည္။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္သန္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာမ်ားကို မေလ့က်က္သျဖင့္ (ဘီေအ) အထက္တန္း အထိေအာင္ရုံသာ ေအာင္ခဲ့သည္။

(ဘီေအ) အထက္တန္းႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္၍ အလုပ္ရႈပ္သျဖင့္ (ဘီေအ) စာေမးပြဲ တစ္ႏွစ္မေျဖပဲ ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ (ဘီအယ္လ္) အတန္းကို တက္ခဲ့သည္ အတန္းလည္း မွန္မွန္မတတ္ စာအုပ္လည္း မရွိ မွတ္စုလည္း မထား။ စာလည္း မၾကည့္ မိမိစိတ္သန္ရာ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ လုိက္စားသျဖင့္ (ဘီအယ္လ္) ပထမႏွစ္စာေမးပြဲတြင္ က်ရႈံးေလသည္။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္တြင္ လိုက္စားသျဖင့္ စာေမးပြဲပထမဆံုးႏွင့္ေနာက္ဆံုး က်ရႈံး ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

က်ရႈံးေသာ္လညး္ ဥပေဒရာဇ၀င္ျဖစ္ေသာ ပထမေမးခြန္းစာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမရခဲ့သည္။ ဒုတိယ (ဘီအယ္လ္)ႏွစ္တြင္ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေန ေတာ့ေပ။ ဥေရာပတုိက္တြင္ ျမဴးနစ္စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ဆိုမီ စစ္ျဖစ္မတတ္အေျခအေနႏွင့္ ဗမာ ျပည္တြင္ အဓိကရုဏ္း အေျခအေနမ်ားကို ေထာက္ဆ၍ တုိင္းျပည္ အတြက္ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္၀က္တြင္ ထြက္၍ သခင္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ျမန္မာစာသင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနရစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အထူးမေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ တခ်က္ ရွိေလသည္။ ထုိအခ်က္မွာ ကစားခုန္ျခင္း၊ ကေလးဘ၀သစ္ပင္တက္၊ ေရကူးအလုပ္မ်ိဳး ပိတ္ပင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤအခ်က္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘမ်ားလည္း တစ္သေဘာ တည္းေလာက္ပင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သစ္ပင္ တက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း စေသာ ကိုယ္လက္ က်န္းမာ က်င္လည္မႈကို ေလ့လာခြင့္မရ၊ သစ္ပင္ တက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ အဆိုအမည္ခံရသည္။

ေရကူးသည္ကိုျမင္လွ်င္ အရုိက္ခံရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဥာဏ္ပညာ မွ အခြင့္ အလမ္း ရခဲ့ ၍ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သေလာက္ ကိုယ္လက္က်န္းမာက်င္လည္ေရးတြင္ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့၍ မ်ားစြာ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနေပသည္။ ေရနံေခ်ာင္းအမ်ိဳးသား ေက်ာင္းေနစဥ္ ကလည္း အခြင့္အလမ္းမရခဲ့၊ မရခဲ့သည္မွာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း၊ ဆင္းရဲ သျဖင့္ ကစားခုန္စား၊ ေလ့က်င့္ရာေနရာ၊ ကိရိယာ၊ တန္ဆာပလာမ်ား မထားႏိုင္၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္တြင္ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ အခ်ိဳ႕ အယူအဆမ်ားကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သင့္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဗမာျပည္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဳး တို႔ အေျခေနသည္ တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္မည္ မဟုတ္ေခ်။

ပညာဆိုသည္မွာ စာအုပ္စာတမ္းတတ္၍ စာသိမႈကို ပညာဟု မဆိုေပ။ ပညာသည္ "အတိုင္းအဆမထင္" အလြန္ က်ယ္ေျပာ နက္နဲ လွေပသည္။ ကမၻာရွိ စာအုပ္အားလံုးပင္လွ်င္ ပညာအားလံုးကို ေလာကျပင္က်ယ္ တည္းဟူေသာ ေက်ာင္းႀကီး၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ပုခက္ တြင္းမွ ေျမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္သည္ အထိ ပညာသင္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေစသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ပညာသင္ႀကားမႈသည္ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ လူ၏ တသက္ပန္တြင္ ကုန္ဆုံးသည္ဟု မဆိုႏိုင္ ေပ။

ပညာတတ္သူသည္ ေလာကရိွအရာရာကို အခြင့္အလမး္လိုက္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ႏိုင္စြမ္း ေသာ ဥာဏ္အားလုံး ကို၄င္း၊ မိမ္ဥာဏ္အျမင္အရစိတ္ေန စိတ္ထား ဓိတ္ဓါတ္ကို၄င္း၊ (Emotion of The Education) ျပဳျပင္ျပဳစုစီမံထားခဲ့သူသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဘီေအပင္ ေအာင္ေစကာမူ၊ ပါရဂူဘြဲ႕ႀကီး ပင္ရေစကာမူ၊ ပညာဆိုေသာ သဘာ၀အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာ သုံးသပ္ နားလည္းျခင္းမရိွခဲ့ေသာ္ တကယ္ အရာမေရာက္ အသုံးမ၀င္ေပ။ ပညာသည္ စာအုပ္ မ်ားထဲ၌သာရိွသည္မဟုတ္ စာအုပ္ေက်ာ္၍ ျမင္စြမ္းႏိုင္ျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ရေပမည္။ ပညာသည္ လူ၏ဥာဏ္မ်ားကို တိုးတက္ေစရမည္။ လူထု၏ ဆႏၵအားလုပ္အားကို ႏူးညႊတ္ေစ ရမည္။ ရာဇ၀င္သိရုံသမဟုတ္၊ ရာဇ၀င္ကို ဖန္တီးေစရမည္။ ေလာကဓါတ္ပညာ ကို သိရုံသာ မဟုတ္၊ ေလာကဓါတ္ပညာကို တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ရမည္။

ပထမပညာကို သိရုံသာမဟုတ္၊ ေျမသစ္၊ ေရသစ္၊ ေတာေတာင္တို႕ကို ရွာေဖြစုံစမ္းႏိုင္စြမ္းရိွေစရမည္။ ေလာကအေႀကာင္းကို နားလည္ေစရုံသာမဟုတ္သည့္ ထက္ေကာင္းေသာေလာကကို ဖန္ဆင္း ႏိုင္ေစရမည္။ ဤကားပညာ၏ သရုပ္အက်ဥ္းမွ်ပင္တည္း။ ပညာသည္ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂႏွင့္ ယွဥ္ရ မည့္ပညာတြင္ သညာလည္းပါသည္။ ဥာဏ္ႏွင့္လည္း ယွဥ္ရမည္။ ဥာဏ္ခ်မ္းသာ တိုးတက္ ၍"သညာ" မရိွပါမူလည္း ဤမွ်ပိုမိုဆန္းက်ယ္ အေျပာက်ယ္လွေသာ ေခတ္သစ္အေႀကာင္းကို နားမလညႏိုင္ေပ။

ေလာကဓါတ္ပညာကို အတတ္မသိဘဲ ေလာကဓါတ္ပညာဥာဏ္ကိုသုံးလွ်င္ ေလာကဓါတ္ပညာ၏ တန္ဘိုးကို ဒင္ျပည့္မသုံးႏိုင္ေပ။ တိုင္းျပည္အေျခအေန၊ ျပႆနာ၊ ေခတ္၏ အေျခအေနႏွင့္ မယွဥပါမူ တိုင္းျပည္ ေထာင္ျခင္း ေခတ္ျပင္ျခင္းမျပဳႏိုင္ေပ။ ေမြးကတည္းက ေသသည့္ အထိ အယူ၀ါဒ အေျပာင္းအလ ဲမရိွသူသည္ ပညတ္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ၊ လူတစ္ေယာက္၏ သက္တမ္းတြင္ အစပထမက သိျမင္လာေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား၀ါဒတို႕သည္ အမွန္ခ်ည္းမဟုတ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည့္သာတည္။

ယေန႕အယူအဆႏွင့္ နက္ျဖန္အယူအဆတို႕မွာ တူခ်င္မွတူေပမည္။ အမွန္ကား လူတစ္ဦး၏ တစ္ဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ အယူ၀ါဒေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ ထိုလူသည္သမာဓိ မတည္ ေရွ႕ေနာက္ မညီ ဟု ထင္မွတ္မွားေလသည္။ သမာဓိမတည္ျခင္းသည္ ကိုယ္က်င့္တရားေဖာက္ လႊဲ၊ ေဖာက္ျပန္ျဖစ္ျခင္း ေပတည္။ ၀ါဒေျပာင္းမႈမွာ ဥာဏ္အျမင္၏ေျပာင္းလဲမႈေႀကာင့္ သမာဓိမတည္ ျခင္းမဟုတ္ေပ၊ တနည္း တိုးတက္ျခင္း ေပတည္း။

အမွန္အားျဖင့္ သမာဓိဆိုေသာစကားကို နက္နက္နဲနဲဆင္ျခင္လွ်င္ ေလာကရိွ လူအေပါင္းတို႕မွာ သမာဓိလက္ကိုင္ရရိွသူ ရိွေပသည္။ သမာဓိဆိုသည္မွာ ေလာက၏အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ိဳးအျဖစ္ အပ်က္၊ သနစ္စုံကိုပိုင္းျခားထင္ထင္သိျမင္၍ ဆင္းရဲလည္း၀မ္းမနည္း၊ ခ်မ္းသာလည္း ၀မ္းမသာ၊ ပကတိစိတ္ထား ဥာဏ္အျမင္အရ လူခ်ီးမြမ္း၊ လူကဲ့ရဲ႕မႈ ေဘးဒုကၡအႏၱရာယ္တို႕ကို မထိတ္မလန္႕ တမတ္တည္း တည္ျငိမ္စြာ ရိွျခင္းကို ဆိုေလသည္။

ဘုရားအစရိွေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ စိတ္တည္ေနပုံမ်ိဳးတည္း။ သုိ႕ျဖစ္ရာ သာမန္ကိုယ့္က်င့္အမူအရာ ဘမ္းျပ တည္ျငိမ္မႈကို လူအေပါင္း က သမာဓိ ဟု လူမ်ားေျပာစမွတ္ျပဳႀကေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ကား-ထိုဘမ္းျပ တည္ျငိမ္မႈ ေနာက္တြင္ မည္မွ် အတြင္း ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္မႈမ်ား တိုးပြားမ်ားျပားသည္ကို လူအေပါင္း တို႕ မစဥ္းစားမိႀကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဣေျႏၽၵႀကီး၍ မ်က္ႏွာထားအလြန္တည္သူ တေယာက္ ဟု အသိအမွတ္အျပဳခံရေလ သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ကိုယ္အမူအရာ စိတ္ထားသရုပ္တို႕သည္ ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္ သေဘာကို မျပေပ။ သို႕ေသာ္အကယ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္သမာဓိရိွ၏။ မည္မွ် သမာဓိ တရားကို ပိုင္ဆိုင္ေပသ နည္း။ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္း လႈပ္ရွားမႈတို႕ကို ဤစာအုပ္ ကိုဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ေတြ႕ျမင္ႀကရေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၏ အတြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားကား သမာဓိတရား ကို လုံး၀မပိုင္ဆိုင္ေသးျခင္း၏ အမွတ္လကၡဏာ ပင္တည္း။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သမာဓိတရားကို ပိုင္ျပီေလာ။ လုံး၀မပိုင္ဆိုင္ေသးေပ။ ထို႕ ေႀကာင့္ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ျခင္း မရိွေသးေသာ သမာဓိတရားကို စကားလုပ္မဆိုႀကပါႏွင့္ဦး။ လူတစ္ေယာက္ ဥာဏ္အျမင္ လႈပ္ရွား ေျပာင္းလဲ မူ၀ါဒေျပာင္းလဲမႈကို သမာဓိမတည္ ဟု တံဆိပ္ အရိုက္ မေစာသင့္ေပ။
ဥပမာ အားျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားက အရွင္အာဒိစၥ၀ံသဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္အား သာသနာေတာ္တြင္ ဘိကၡဴနီမမ်ား ရိွသင့္သည္ဟု စာအုပ္တအုပ္ ေရးသားမႈေႀကာင့္ ၀ိုင္းပယ္ႀက၏။ သပိတ္ေမွာက္ႀက၏။ အမွန္ကား သူ၏ေျပာင္းလဲမႈသည္ မွားခ်င္လည္းမွားေပမည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္တို႕၏ ဂတိ အလားျဖင့္ အမွားမရိွသူ မရိွ။ အမွားသိမွ အမွန္ျမင္ေလသည္။ အမွားတခါလုပ္မိ လွ်င္ အမွားႏွစ္ခါ လုပ္မိေသာ အခါ မွန္လာေပလိမ့္မည္။

သို႕ေသာ္လည္း မွားပင္မွားေစကာမူ၊ မိမိဥာဏ္အျမင္အေလွ်ာက္ေျပာင္းလဲမႈမွာ ရိွအပ္သည္သာ တည္၊ ေလွနံဓါးထစ္ ဆိုေသာ အလုပ္အေျပာအေတြးတို႕မွာပညာ၏ အဓိပၸါယ္ဆန္႕က်င္ဘက္ေပ တည္း။
ဗုဒၶေဂါတမ သည္ သဗၺညဴတ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ေျခာက္ႏွစ္တိုင္တိုင္ အမွားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ကာ ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွ ခဲ့ေလသည္။ ထိုဥာဏ္ေတာ္ရွာေဖြရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ေသာအစ၌ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ မိမိ ဥာဏ္အျမင္ အရ အႏုမာနမ်က္ရမ္းဆ၍ ေျပာင္းလဲမႈရိွလာေလသည္။

အလွယ္လွယ္အေျပာင္း ေျပာင္းအေသာင္းမကေသာ ေမာင္းမမိႆံေခၽြရံ ပရိသတ္တို႕ႏွင့္တကြ၊ နန္းသုံး ေဆာင္၀ယ္ မင္းစည္းစိမ္ ကို စြန္႕ပယ္၍ ေသာင္မျမင္ကမ္းမျမင္ ရေသ့၊ ရဟန္းအသြင္ေလ်ာ္ေတသကၤန္း တို႕ ၀တ္ဆင္၍ "ဘိကၡဴနီသီေလာတိယာစနသီေလာတီ ဘိကၡဴ"ဟူသည္ႏွင့္အညီ၊ သူေတာင္းစားဘ၀မ်ိဳးသို႕ ေျပာင္းလဲမႈ သည္ သာမန္ပကတိ မ်က္စိအားျဖင့္ႀကည့္လွ်င္ ရူးသည္မိုက္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မိမိ၏ မင္းစိတ္ မင္း၀ါဒကို ဆန္းက်ယ္ေသာ ေလာကစိတ္၊ ေလာက၀ါဒ အား ဤသုိ႕ေျပင္းလြဲခဲ့ေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
မွတ္ခ်က္-မူရင္းသတ္ပုံအတိုင္း။